Na terenie Unii Europejskiej podstawowym aktem prawnym dotyczącym bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w miejscu pracy jest przyjęta w 1989 roku dyrektywa ramowa nr 89/391/EWG [1]. Zobowiązuje ona pracodawców do podjęcia stosownych środków zapobiegawczych celem zwiększenia bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony ich zdrowia. Dyrektywa nakłada na pracodawców obowiązek dokonania oceny ryzyka, w tym między innymi identyfikacji zagrożeń, zapewnienia partycypacji pracowników, wprowadzenia odpowiednich środków eliminacji lub minimalizacji zagrożeń oraz prowadzenia związanej z tym dokumentacji. Dyrektywa 89/391/EWG została wdrożona do prawa polskiego na mocy ustawy Kodeks Pracy [2]. Zgodnie z jej wymaganiami, przed podjęciem decyzji o konieczności stosowania przez pracowników środków ochrony indywidualnej, konieczne jest podjęcie wszelkich działań o charterze technicznym i organizacyjnym w celu wyeliminowania lub jeśli jest to niewykonalne lub nieracjonalne zminimalizowania narażenia pracowników na czynniki niebezpieczne występujące w miejscu pracy. Jednakże w przypadku konieczności ochrony układu oddechowego przed szkodliwymi aerozolami, w tym bioaerozolami o wysokiej zakaźności, jednym z częściej wybieranych sposobów prewencji jest stosowanie indywidualnego sprzętu ochronnego.