Odzież gazoszczelna w wersji 1a zapewnia całkowitą izolację użytkownika od otoczenia. Powietrze pobierane z aparatu powietrznego jest wydychane do wnętrza kombinezonu a stamtąd przez zawory wydechowe wydostaje się na zewnątrz. Wytworzone nadciśnienie stanowi dodatkowy czynnik bezpieczeństwa. Główne wady tego rozwiązania to:  zaparowanie wizjera (powoduje ograniczenie widoczności), tworzenie wewnątrz  ubrania niekorzystnego mikroklimatu, ograniczenie oddychania skórnego ze  względu na wzrost stężenia dwutlenku węgla wewnątrz kombinezonu. W grupie odzieży z aparatem powietrzno  – butlowym, umieszczonym wewnątrz kombinezonu, stosowane są dwa rozwiązania  konstrukcyjne:

• kombinezon z własnym wizjerem,
• kombinezon z maską wbudowaną w obszar części twarzowej kaptura – wizjer maski pełni rolę wizjera ubrania.

Odzież gazoszczelna w wersji 1b tzn. z aparatem umieszczonym na  zewnątrz ubrania nie zapewnia tak wysokiego poziomu ochrony jak odzież typu 1a.  Pomimo stosowania w tych kombinezonach materiałów o wysokiej odporności  chemicznej, ograniczenia w zastosowaniu są często zależne od odporności  chemicznej oraz skuteczności sprzętu  ochrony układu oddechowego. W wersji 1b odzieży gazoszczelnej maska może  być przymocowana na stałe do kaptura kombinezonu bądź stanowić niezależny  element, dopasowany do uszczelniacza kaptura Konstrukcja odzieży gazoszczelnej w  wersji z aparatem powietrznym noszonym na zewnątrz kombinezonu ma wiele zalet,  m. in.:

• umieszczenie aparatu na zewnątrz pozwala w skrajnych przypadkach na jego zdjęcie i przemieszczanie się przez różnego rodzaju wąskie przejścia i otwory,
• odzież jest lepiej dopasowana i zapewnia dobrą swobodę ruchów,
• nie występuje problem zaparowania wizjera.

Odzież gazoszczelna w wersji 1c stosowana jest stosunkowo rzadko. Odzież ta kompletowana jest ze stacjonarnym, izolującym sprzętem ochrony układu oddechowego. Podstawowym źródłem zasilania w powietrze jest w tym przypadku  linia sprężonego powietrza. Rozwiązanie to stosowane jest najczęściej w  przypadku, określonych, stacjonarnych stanowisk pracy, niewielkiej mobilności  pracownika z ograniczonym zakresem wykonywanych przez pracownika ruchów. Ze  względu na te ograniczenia, odzież gazoszczelna typu 1c nie jest stosowana  przez jednostki ratownicze.