Najbardziej skutecznym rozwiązaniem ochrony układu oddechowego do ochrony przed nanoaerozolami jest filtrujący sprzęt ze wspomaganiem przepływu skompletowany z maską lub półmaską.
Poniżej przedstawiono listę zalecanych typów sprzętu filtrującego do ochrony układu oddechowego przed nanoaerozolami, w kolejności według ich skuteczności (od najbardziej do najmniej skutecznego):

• sprzęt filtrujący ze wspomaganiem przepływu powietrza klasy TM3,
• maski skompletowane z filtrami klasy P3,
• sprzęt filtrujący z wymuszonym przepływem powietrza klasy TH3,
• półmaski skompletowane z filtrami klasy P3,
• półmaski filtrujące klasy FFP3 – z zastrzeżeniem ich uprzedniego indywidualnego dopasowania do twarzy użytkownika.

W przypadku, gdy w wyniku przeprowadzonej oceny ryzyka zawodowego nie stwierdzono przekroczenia wartości NDS, nie ma konieczności stosowania sprzętu ochrony układu oddechowego jednak pracodawca może wprowadzić taki obowiązek. Nie dotyczy to sytuacji, w których na stanowisku pracy występują substancje rakotwórcze wówczas bez względu na stężenie tych substancji pracodawca ma obowiązek zapewnienia ochrony pracownika na najwyższym możliwym poziomie.

W praktyce dokładne określenie czasu ochronnego działania pochłaniacza jest wyjątkowo trudne, a jego wartość wyznaczona na podstawie badań laboratoryjnych odpowiada wyłącznie przyjętym standardowym i stabilnym warunkom i może być stosowany jedynie do celów porównawczych. Wynika to z faktu, że czas ochronnego działania pochłaniaczy zależy od szeregu zmiennych czynników powiązanych ze specyfiką poszczególnych stanowisk pracy (np. stężenie szkodliwych par lub gazów, rodzaj substancji, temperatura, wilgotność powietrza). Metody służące do oceny stopnia zużycia pochłaniaczy zasadniczo podzielić można na dwie grupy:

• metody subiektywne, oparte na wykorzystaniu ostrzegawczych cech substancji chemicznych takich, jak charakterystyczny zapach lub smak, bądź drażniące działanie na błony śluzowe człowieka;
• metody obiektywne, bazujące na wynikach pomiarów środowiskowych na stanowiskach pracy, modelach matematycznych, rekomendacjach producentów lub zastosowaniu elementów wskaźnikowych sygnalizujących moment wyczerpania złoża sorpcyjnego pochłaniacza.

Najpowszechniej producenci pochłaniającego sprzętu ochrony układu oddechowego zalecają wymianę pochłaniaczy na nowe zawsze wtedy, kiedy użytkownik wyczuje charakterystyczny zapach, smak lub inne doznania sensoryczne spowodowane działaniem substancji chemicznej pod częścią twarzową lub też, gdy stwierdzi jakiekolwiek uszkodzenie pochłaniacza.

Każdy człowiek ma niepowtarzalną twarz różniącą się rozmiarem, kształtem i cechami charakterystycznymi. Potwierdza to konieczność prowadzenia oceny dopasowania części twarzowej każdemu użytkownikowi w celu zapewniania wymaganego poziomu ochrony przed zanieczyszczeniami występującymi na stanowiskach pracy. Ponadto, w trakcie oceny wskaźnika ochrony istnieje możliwość wykrycia ewentualnych problemów związanych z użytkowaniem sprzętu ochrony układu oddechowego przez pracownika, a także przeprowadzenia szkolenia związanego z prawidłowym zakładaniem, dopasowaniem i podstawowego, podciśnieniowego testu szczelności. W trakcie takiej oceny możliwe jest również zademonstrowanie pracownikom jak na skuteczność ochron wpływają różne czynniki takie, jak: zarost, bokobrody, nieprawidłowe założenie elementów oczyszczających, uszkodzenie zaworu wydechowego, itp.
W chwili obecnej dostępnych jest wiele metod przeprowadzenia oceny stopnia dopasowania części twarzowej - wyznaczenia wskaźnika ochrony. Określa on jaka część zanieczyszczeń/badanej substancji przedostaje się pod część twarzową - do strefy wdechu. Najpopularniejszą metodą ilościową w chwili obecnej, jest metoda wykorzystująca aerozol powietrzny i kondensacyjny licznik cząstek, który na zmianę zlicza cząstki w otoczeniu i pod badaną częścią twarzową. Na tej postawie wylicza bezpośrednio wskaźnik dopasowania. W metodzie tej nie ma zatem potrzeby generowania aerozolu testowego ani stosowania jakiejkolwiek komory czy tuneli. Zliczane są cząsteczki, które aktualnie w danym miejscu są zawieszone w powietrzu. Korzystając z tej metody można prowadzić pomiary wskaźnika dopasowania zarówno w laboratorium jak i bezpośrednio na stanowiskach pracy.