W schemacie przedstawionym na rysunku 3-1 wierzchołkami podstawy trójkąta są charakterystyki środków ochrony indywidualnej oraz zagrożenia i ryzyko występujące na stanowisku pracy. Oznacza to, że do prawidłowego doboru środków ochrony indywidualnej niezbędna jest podstawowa wiedza na temat cech, którymi charakteryzują się te środki oraz na temat zagrożeń występujących w danym środowisku pracy i wynikającego z tego ryzyka. Przeprowadzenie analizy zagrożeń i dokonanie oceny ryzyka jest pierwszym, koniecznym do wykonania działaniem przed przystąpieniem do procedury doboru środków ochrony indywidualnej. Bez tego etapu jakiekolwiek dalsze działania są nieprawidłowe. Szczegółowo przeprowadzona analiza zagrożeń oraz rzetelnie oceniony na tej podstawie poziom ryzyka zawodowego pozwalają na sporządzenie listy cech, którymi muszą charakteryzować się środki ochrony indywidualnej, aby materiały, z których są wykonane oraz kompletna konstrukcja ochrony, zapewniały realne zabezpieczenie przez zidentyfikowanymi zagrożeniami, adekwatnie do występującego poziomu ryzyka. Podczas sporządzania listy cech środków ochrony indywidualnej należy również uwzględnić wymagania indywidualne samych użytkowników oraz to, że dany środek ochrony indywidualnej może być stosowany jednocześnie z innym typem ochrony (kompatybilność).

W przypadku doboru środków ochrony oczu i twarzy bardzo duże znaczenie mają indywidualne wymagania użytkowników oraz kompatybilność stosowania wraz z innymi rodzajami środków ochrony indywidualnej. Indywidualne wymagania użytkowników środków ochrony oczu i twarzy odnoszą się głównie do wad wzroku (najczęściej są to wady refrakcji korygowane okularami korekcyjnymi lub soczewkami kontaktowymi) oraz stosowania implantów w postaci sztucznych soczewek wewnątrzgałkowych (ang. intraocular lenses – IOLs). Indywidualne wymagania użytkowników to także możliwość dopasowania ochrony do twarzy we właściwym położeniu, zapewniającym komfortowe użytkowanie, oraz – na co coraz częściej użytkownicy zwracają uwagę – odpowiedni wygląd. Zagadnienie kompatybilności dotyczy jednoczesnego stosowania środków ochrony oczu i twarzy wraz z innymi ochronami, takimi jak: przemysłowe hełmy ochronne, sprzęt ochrony układu oddechowego (sprzęt, który nie jest fabrycznie zintegrowany z ochroną oczu) oraz ochronniki słuchu (w postaci nauszników).

Prawidłowe podejście do procedury doboru środków ochrony oczu i twarzy musi uwzględniać również aspekty wynikające z praktyki. Podejście takie ma pomóc również w interpretacji norm, w których zawarte są wytyczne do doboru poszczególnych rodzajów środków ochrony oczu i twarzy. Dotyczy to wszystkich norm, niezależnie od obszaru geograficznego, z którego pochodzą. Procedura właściwego doboru środków ochrony oczu i twarzy nie może być przecież uzależniona od tego, czy w będziemy w niej brać pod uwagę wymagania norm europejskich, australijskich, bądź kanadyjskich.

Przykład doboru środków ochrony oczu i twarzy – prowadzenie prac spawalniczych[4] [5]

Omawiany przykład dotyczy środowiska przemysłowego oraz stanowiska pracy, na którym mogą pracować wyłącznie osoby z odpowiednimi kwalifikacjami, posiadające wiedzę o zagrożeniach występujących podczas wykonywanej pracy oraz obowiązkowo przeszkolone również w zakresie bezpieczeństwa (w tym stosowania środków ochrony indywidulnej).

Pomimo automatyzacji procesów spawalniczych (spawanie wykonywane przez roboty) procesy ręcznego spawania z wykorzystaniem szerokiego spektrum urządzeń i technologii spawalniczych są wciąż powszechnie stosowane. Budowa konstrukcji stalowych wchodzących w skład infrastruktury drogowej, morskiej lub przemysłowej wymaga zastosowania procesów spawalniczych wykonywanych ręcznie. Pierwszym etapem w analizie zagrożeń na spawalniczym stanowisku pracy jest określenie jakiego rodzaju technologia spawalnicza jest zastosowana oraz miejsce wykonywanej pracy. Niezależnie od zastosowanej technologii spawania, uwzględniając również techniki pokrewne spawaniu, jednym z najważniejszych czynników szkodliwych jest promieniowanie optyczne. Podczas procesów spawalniczych i w technikach pokrewnych emitowane jest promieniowanie widzialne (VIS), nadfioletowe (UV) i podczerwone (IR). Z tego względu podstawowym elementem, służącym do ochrony oczu podczas spawania, jest filtr spawalniczy. Podstawowy podział technologii spawalniczych to procesy spawania gazowego oraz spawanie łukowe i techniki pokrewne. Ilość promieniowania optycznego emitowanego podczas procesów spawalniczych, może być bardzo zróżnicowana. Zróżnicowanie to dotyczy, zarówno proporcji w ilości promieniowania w zakresach VIS, UV oraz IR, jak również mocy promieniowania w poszczególnych zakresach widmowych. Rzeczą powszechnie znaną jest to, że podczas spawania łukowego emitowana jest bardzo duża ilość światła. Jeśli oczy nie zostaną odpowiednio zabezpieczone przed promieniowaniem emitowanym podczas spawania łukowego, wystąpi natychmiastowy efekt olśnienia, co w konsekwencji może prowadzić do uszkodzenia wzroku. Podczas spawania gazowego również emitowane jest promieniowanie widzialne, lecz jego ilość jest znacznie mniejsza. Ilość emitowanego promieniowania podczas spawania łukowego zależy od takich czynników jak: natężenie prądu spawania, rodzaj zastosowanej techniki spawania (np. MIG, MAG, TIG), rodzaj zastosowanej elektrody oraz rodzaj materiału, z którego wykonane są spawane elementy. W przypadku spawania gazowego podstawowym czynnikiem wpływającym na ilość emitowanego promieniowania jest natężenie przepływu gazu. Filtr spawalniczy, który będzie odpowiedni do ochrony oczu podczas wykonywania określonych procesów spawalniczych, musi więc tłumić promieniowanie optyczne w taki sposób, aby w zależności od ilości emitowanego promieniowania optycznego, ilość promieniowania przechodzącego przez filtr (od strony oka) była bezpieczna. Im promieniowanie spawalnicze jest intensywniejsze, tym filtr powinien być ciemniejszy. Parametry przepuszczania promieniowania optycznego w odniesieniu do filtrów spawalniczych ustalane są na poziomie, który uwzględnia ilość promieniowania optycznego, która jest emitowana podczas określonych procesów spawalniczych. Wartości te opisane są w normach europejskich zawierających wymagania dla filtrów spawalniczych EN 169:2002[6], EN 379:2003+A1:2009[7] oraz nowych normach międzynarodowych ISO 16321-1:2021[8]  i ISO 16321-2:2021[9]. W normie europejskiej EN 169: 2002 zawarte są również wskazówki do doboru oznaczenia filtru do określonej techniki spawania oraz parametrów zastosowanych w tej technice. W 2021 r. zakończono prace nad opracowaniem dokumentu ISO 19734:2021 Eye and face protection – Guidance on selection, use and maintenance[10], który zawiera wskazówki doboru wszystkich rodzajów środków ochrony oczu i twarzy, w tym filtrów spawalniczych. W tabeli 3-1 przedstawiono zestawienie oznaczeń filtrów spawalniczych, stosowanych podczas spawania łukowego i w technikach pokrewnych odpowiednich do zastosowanej techniki spawania według EN 169:2002.