Każdy człowiek ma niepowtarzalną twarz różniącą się rozmiarem, kształtem i cechami charakterystycznymi. Potwierdza to konieczność prowadzenia oceny dopasowania części twarzowej każdemu użytkownikowi w celu zapewniania wymaganego poziomu ochrony przed zanieczyszczeniami występującymi na stanowiskach pracy. Ponadto, w trakcie oceny wskaźnika ochrony istnieje możliwość wykrycia ewentualnych problemów związanych z użytkowaniem sprzętu ochrony układu oddechowego przez pracownika, a także przeprowadzenia szkolenia związanego z prawidłowym zakładaniem, dopasowaniem i podstawowego, podciśnieniowego testu szczelności. W trakcie takiej oceny możliwe jest również zademonstrowanie pracownikom jak na skuteczność ochron wpływają różne czynniki takie, jak: zarost, bokobrody, nieprawidłowe założenie elementów oczyszczających, uszkodzenie zaworu wydechowego, itp.

W chwili obecnej dostępnych jest wiele metod przeprowadzenia oceny stopnia dopasowania części twarzowej – wyznaczenia wskaźnika ochrony. Określa on jaka część zanieczyszczeń/badanej substancji przedostaje się pod część twarzową – do strefy wdechu. Najpopularniejszą metodą ilościową w chwili obecnej, jest metoda wykorzystująca aerozol powietrzny i kondensacyjny licznik cząstek, który na zmianę zlicza cząstki w otoczeniu i pod badaną częścią twarzową. Na tej postawie wylicza bezpośrednio wskaźnik dopasowania. W metodzie tej nie ma zatem potrzeby generowania aerozolu testowego ani stosowania jakiejkolwiek komory czy tuneli. Zliczane są cząsteczki, które aktualnie w danym miejscu są zawieszone w powietrzu. Korzystając z tej metody można prowadzić pomiary wskaźnika dopasowania
zarówno w laboratorium jak i bezpośrednio na stanowiskach pracy.